Δὲν ἐκτιμάω καθόλου τὸν ἑαυτό μου κι ἒχω μία προσωπικότητα ἀσπόνδυλη,σὰν ρευστὴ μᾶζα,τρεμουλιαστὴ καὶ διαρρέουσα.Μὲ χαρακτηρίζει κυρίως ἡ ἐπιπολαιότητα:στὸ παραμικρό,τυχαῖο αἲσθημα χάνω τὸν λόγο μου κι ὑποδουλώνομαι-ἡ κρίση μου εἶναι ὑποτυπώδης,σπάνια τὴν χρησιμοποιῶ.Ἒχω πολλήν ἀντίφαση.Δὲν μοῦ εἶναι εὐχάριστο νὰ θυμᾶμαι τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μου,ποὺ εἶναι γεμάτη ἀψυχολόγητες άλλαγές τοῦ ἑαυτοῦ μου ἀπέναντι στὰ ἲδια τὰ πράγματα.Δὲν ἒχω τίποτα γιὰ νὰ ὑπερηφανεύμαι,καμμίαν ἀξιόλογη ἐνέργεια,δὲν μοῦ ἒτυχε τίποτα ποὺ νὰ μὲ τραντάξει,νὰ μοῦ δώσει τὴν αἲσθηση μιᾶς σφριγηλῆς πραγματικότητας,νὰ μὲ γεμίσει εὐτυχισμένη ἒξαψη.Ἒχω μοναχὰ τὶς τεράστιες ὧρες τῆς πλαδαρῆς ἀνίας,τὸν σταματημένο χρόνο σὰν ἀπὸ νεῦμα κάποιου κακοῦ ἂριελ.Στὴν ἀρχὴ ποθοῦσα μιὰ πλήρωση ἀπό ὁποιαδήποτε ἐντύπωση,ἀκόμη κι ἀπό ἒναν κρότο ἢ μιὰ ξαφνικὴ θύελλα,ὒστερα βαρέθηκα καὶ βούλιαξα στὴν ἀπάθεια.Μοιάζει μὲ τὴν σιωπὴ ἑνός πανάρχαιου κούρου στημένου άπέραντι στὸν χρόνο μὲ τὴν ἂχαρη μετωπικότητά του καὶ τὰ μαρμαρωμένα ἀνδρικά του μόρια,μὲ ἓλος σὲ ξερὴ κι ἀπέραντη ἒρημο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
