#

οι πόρτες τους κλειδί που κατέχουν

σαν δυό μάτια τυφλά
η καρδιά μου

κοιτούσα δίχως νά μιλώ
χαμένος σε αγγαρείες του νου
στο κρεββάτι της αδυναμίας μου

έψαξα μέσα μου την φωνή
σαν σβησμἐνη μνήμη

ο ακαταλόγιστος φόβος
χωρίς όνομα
όταν η μοναξιά μου σκύβει &
σκορπιζεται
μαθαίνω ν'αγαπώ.

βλέπω την σιωπή μου
μια ακυβέρνητη μαρτυρία
ξέρασε η γή

το κορμί τους
λέπρα καλυμμένη  σε γυαλισμένες γλώσσες

στην πλάνη βλάστησαν οι ψυχές το παράλογο

η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη

μα ο θάνατος μπορεί;

ΠΆΝΩ ΑΠ ΌΛΑ τώρα γνωρίζω

πως κάποτε θα υποκλιθώ

μαζί με τους αγγέλους

στον Πατέρα

Δημιουργό

ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ φ ΙΩΑΝΝΗΣ