Μπορεί η γη
να πλέει,
δεν το ξέρω.
Μπορεί τα
άστρα να'ναι χάρτινα αποκόμματα από γιγάντιο ψαλίδι,
δεν ξέρω.
Μπορεί η
σελήνη να'ναι δάκρυ παγωμένο,
δεν ξέρω.
Μπορεί ο
Θεός να είναι απλά μία βαθιά φωνή που την
ακούνε οι
κουφοί,
δεν ξέρω.
Ίσως εγώ να
είμαι κανείς.
Είναι
αλήθεια,έχω σώμα και δεν μπορώ να του ξεφύγω.
Θα'θελα να
πετάξω έξω από το κεφάλι μου,
όμως αυτό
αποκλείεται.
Είναι
γραμμένο
να είμαι
εγκλωβισμένη εδώ,σε τούτη την ανθρώπινη μορφή.
Κι αφού έτσι
έχουν τα πράγματα
θα ήθελα στο
πρόβλημά μου την προσοχή σας να επιστήσω.
Υπάρχει μέσα
μου ένα ζώο
που γρήγορα
γραπώνει τήν καρδιά μου:ένα τεράστιο
καβούρι.
Στη Βοστόνη
οι γιατροί σηκώσανε ψηλά τα χέρια.
Δοκίμασαν
νυστέρια και βελόνες,
δηλητηριώδη
αέρια και άλλα τέτοια,
μα το
καβούρι παραμένει.
Είναι μεγάλο
βάρος.
Προσπαθώ να
το ξεχάσω,να κοιτάξω τη δουλειά μου,
να μαγειρεύω
μπρόκολο,βιβλία ν'ανοιγοκλείνω,
τα δόντια
μου να πλένω,να δένω τα παπούτσια μου.
Δοκίμασα την
προσευχή,
όμως,καθώς
προσεύχομαι,το ζώο σφίγγει δυνατότερα
και ο πόνος
μεγαλώνει.
Κάποτε
ονειρεύτηκα
-μπορεί να
ήταν όνειρο-
πως το
καβούρι ήταν η άγνοια μου του Θεού.
Όμως ποια
είμαι εγώ για να πιστεύω στα όνειρα;
Ο
ποιητής της άγνοιας
ANNE
SEXTON,μετάφραση Δήμητρα Σταυρίδου.Εκδόσεις PRINTA 2010
