Ὁ ξένος εἶναι ὁ ξενιτεμένος ἐτούτου τοῦ
κόσμου.Ἡ ξενιτεία τῆς μοναξιᾶς εἶναι ἡ διά βίου μάθηση τοῦ ξένου πού διαβαίνει
μοναχικός τά μονοπάτια τῆς γῆς.Ἡ καρδιά τοῦ ξένου,ὁ ὀποῖος φέρει πολλά
και διαφορετικά ὁνόματα,λικνίζεται πάνω σε βάρκα χρυσή στον μοναξιασμένο οὐρανό.Ὃσο
μεγάλη εἶναι ἡ μοναξιά τοῦ οὐρανοῦ,ἂλλο τόσο μεγάλη εἶναι και τοῦ ξένου.Ὃ,τι
περισσότερο φοβίζει,σχεδόν τρομάζει τους πολλούς-ἡ μοναξιά-,εἶναι συχνά -ὂχι
πάντα-ἡ τρυφή και ἡ ἀγαλλίαση τοῦ μοναχικοῦ ξένου.Ἡμοναξιά εἶναι ἡ μεγαλύτερη
ξενιτεία.Κάποτε στην ἀδυσώπητη μοναξιά,ἡ τρέλα τοῦ γνέφει ἀπό μακρυά ἢ ἀστράφτει
στόν μοναχικό οὐρανό και στα σκοτεινά μονοπάτια τῆς νύχτας ὃπου συχνά πορεύεται
ὁ ξένος.
Το τραγούδι εἶναι ὁ τρόπος ἐξοικείωσης τοῦ
ξένου με τον ἀνοίκειο κόσμο.Ὁ ἀνέστιος,δίχως ἑστία ξένος,τραγουδᾶ προκειμένου
να κατοικήσει στον κόσμο.Ὁ ξένος ζητᾶ μόνο να τραγουδήσει ἐλεύθερα.Δέν ζητᾶ
τιμές και διακρίσεις,τήν ἀναγνώριση ἢ την ἀνταμοιβή,γιατί ἀπλούστατα γνωρίζει
πόσο μάταια εἶναι ὃλα.Αὐτή εἶναι ἂλλωστε ἡ πιο πικρή και φριχτή γνώση:Πώς ὃλα ἐντἐλει
εἶναι μάταια και μάταιος ὁ καταβασανισμός τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ξένος,ἂν και ζωντανός,εἶναι κατά βάθος
πεθαμένος για τοῦτη τη ζωή ὃπου κυριαρχεῖ ἓνα γένος πού
συνωστίζεται,σαπίζοντας,στις πόλεις.
Γιατί πονᾶ ὁ ξένος συλλογιζόμενος την ἀλήθεια,ζητᾶ
να πλησιάσει και να παραμείνει εἰ δυνατόν στη φλεγόμενη περιοχή ταῆς ἀλήθειας.Ἡ
ἀλήθεια,ἂν και δίνει πόνο,ἐνθουσιάζει μέχρι θανάτου τον ξένο.Ὁ ξένος
συλλογίζεται και ἐνθουσιάζεται σκεπτόμενος και μόνο την ἀλήθεια και πονᾶ
γνωρίζοντας πώς ὁ ἂνθρωπος μισεῖ ὃσο τίποτε ἂλλο την ἀλήθεια.Γι’αὐτό ὁ
ξένος συμπονᾶ ἐκείνους πού,ἒργω ἢ λόγω την ὑπηρετοῦν και την ὑπερασπίζονται.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ
Σχόλιο στην ποίηση του Γκεόργκ Τράκλ,
,εκδόσεις Περισπωμένη
Στην τσέπη είχα ένα γερό χαρτί. Προσωρινό εξιτήριο δημόσιου ψυχιατρίου. Θα μπορούσα ,αν τα 'βρισκα σκούρα,να γύριζα. Ήμουνα καλυμμένη.Μέσα στη ζέστη.
Ένοιωθα σιγουριά. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Τυγχάνω ἂθεος, μά θεωρῶ τοῦς αὐτόχειρες παιδιά τοῦ θεοῦ.
Πρέπει το πουλί να μπουκώσει το ράμφος του
με χῶμα πρίν ἀπό τήν 
ν’ἁμαρτήσει
Καθώς χαμένο σκυλί,σκυλί τοῦ δρόμου,σέρνομαι αὐτές τίς μαῦρες μέρες μέ ἂδεια καρδιά καί κάθε δειλινό πέφτω,πέφτω σ'ἓνα βάραθρο πέφτω.Βἐβαια οἱ γυναῖκες στεροῦνται φαντασίας καί πάθους,ἀλλά ἐγώ ἀγάπησα καί ἀγαπήθηκα,κι ἐσένα δείχνω ὃταν ἐρωτευθῶ γιά τό νόημα τοῦ ἒρωτος.Λιποτάκτης στήν μυριάνθρωπη ἒρημη Ἀθήνα πού μέ τρομοκρατεῖ κι ὃλο μέ ἐξωθεῖ πρός τήν αὐτοκτονία.Ἡ ἀπαισιοδοξία εἶναι ἀπόδειξη ἀνθρωπιᾶς.Ἐγῶ εἰμί ὁ ἐχθρός μου.Στήν ἡλικία ὃπου τώρα πιά ἒφτασα τό νιώθω πεντακάθαρα πώς εἶμαι ἓνας ἀποτυχημένος.Δέν θά σκεφτόμουνα ποτέ δίχως τό συνοικέσιον τῆς μελαγχολίας.Συχνά κλέβω ψυχές,μά ἐσύ δέν εἶσαι κοντά μου ,οὒτε σε ξένα χέρια.Γέρασα μέ ἐρωτευμένη καρδιά ἐφήβου.Εἶναι ὑπερβολή νά ζεῖς μέ ἀγάπη κι εἶναι ἐπικίνδυνο νά κατέχεις,τόσο πολύ,τά μυστικά τῆς ψυχῆς σου.Ἀδυνατῶ νά θάψω τίς ἀναμνήσεις κι αὐτό θά προσδιορίσει τόν θάνατό μου.Τήν κοίτη τοῦ τάφου μου εἶδα.Πόσες μέρες,πόσα χρόνια,θα ἂντεχες ἐσύ μιά ζωή δίχως ἐλπίδες;
